ขอเริ่มต้นด้วยประโยคของหนังเรื่อง "Into the Wild" ที่ตัวเอกในเรื่องบอกไว้ว่า...
"Happiness only real when shared" ความสุขที่แท้จริงคือการได้มีโอกาสแบ่งปัน...
แล้วนี่ก็อาจเป็นอีกหนึ่งแรงบันดานใจที่ทำให้ ออกไปทำตามฝันซะที !!
ทำไมต้องต้องลุยเดี่ยว!? ก็เพราะไม่มีคนไปด้วยไง...คำตอบดูเป็นอะไรง่ายๆ แต่จริงๆแล้วก็ไม่ง่ายซะทีเดียวหรอก ชีวิตก็แบบนี้แหละ
เมื่อเรายังเด็กเต็มไปด้วยเรียวแรง ความฝันและเวลา...แต่ไม่มีตังค์และต้องเชื่อฟังพ่อแม่ที่เป็นห่วงเป็นใย
เมื่อเราโตขึ้นมาหน่อยเต็มไปด้วยเรียวแรง ความฝันและมีตังค์(ขึ้นมาบ้าง)...แต่ไม่มีเวลา
แล้วถ้าวันหนึ่งเราแก่..ไร้เรี่ยวแรง...เราไม่รู้เลยจริงๆว่า ความฝันนั้นจะยังคงอยู่กับเราหรือเปล่า
วันนี้ฝันยังอยู่ แรงยังมี และพอจะมีเวลาให้ตัวเองบ้าง
ปัญหาคือ...ตังค์ไม่เยอะ : ก็อยากไปเที่ยวแพงนักสิวะ!
อีกปัญหาคือ...เพื่อนไม่ว่าง : ก็ไปคนเดียวเลยสะวะ!
เมื่อแก้ปัญหาได้แล้ว ก็ถึงเวลาลุย!!!
เราใช้เวลาหนึ่งวันในการตัดสินใจ...ก็เหมือนคนทั่วไปที่ลังเลไปมาว่า จะทำดีหรือไม่ทำดี สุดท้ายก็เฮ้ย!! ทำสิวะ ลงมือซักที...คิดได้ดังนั้นก็ ส่งใบลาพักร้อนเลยค่ะ เพราะใจจริงเลยคือไม่ชอบไปเที่ยวช่วงวันหยุด ไม่ชอบที่ต้องเบียดเสียดในทุกอย่าง แย่งกันดู แย่งกันกิน เราอยากชิวๆ ไม่ต้องรีบเพราะเกรงใจใครมากนัก ก็เลยต้องเที่ยววันธรรมดาแทนที่จะเป็นวันหยุดไง!
หลังจากตัดสินใจได้แล้วก็หาที่พักค่ะ! วางแผนการเดินทางด่วนๆ เพราะมีเวลาเพียงแค่ 1 วันในการเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเดินทางคนเดียว ปัญหาต่อมาคือ แล้วหล่อนจะไปที่ไหนจ๊ะ?! กำลังคิดดูอยู่เลยเชียว เพื่อนสนิทคนหนึ่งก็เด้งข้อความขึ้นมาว่าอยากไปดูทุ่งทานตะวัน ซึ่งกำลังบานอยู่ในช่วงนี้แต่เพื่อนไปไม่ได้...อ่าว...ฟังดูดี เสร็จเราล่ะทีนี้ ได้ที่หมายแล้วก็เริ่มหาข้อมูลกันค่ะ ที่พักไหนที่ใกล้ทุ่งทานตะวันบ้าง…โอ้ว...ทุ่งทานตะวันอยู่แค่โคราชนี่เอง เปิด GPS ดูแผนที่ว่าถ้าขับรถจากบ้านไปจะใช้เวลาเท่าไหร่
เฮ้ย! 2ชั่วโมงกว่าๆ เสร็จเราล่ะทีนี้ ในที่สุดก็หาที่พักใกล้ทุ่งทานตะวันได้ซักที ซึ่งที่นันก็คือ ปันนาบุรี เป็นรีสอร์ทที่ธรรมชาติมากๆ (คำค้นหาของโอ๋ก็คือ...ที่พักหลักร้อยปากช่อง) ซึ่งจริงๆห้องที่ได้ก็ราคา 1,000 บาทค่ะ ไม่ใช่หลักร้อย แต่ห้องที่หลักร้อยก็มีเหมือนกันเพียงแต่ไม่มีห้องน้ำในตัวเท่านั้นเอง..ok ค่ะ โอ๋ยอมจ่ายเพิ่มเพื่อให้ได้ห้องน้ำในตัว ในตอนแรกก็ว่าจะพัก 2คืนเลย แต่โชคดีที่เพื่อนแนะนำว่าจะไปสองคืนแล้ว น่าจะลองหาที่พักใหม่ ซึ่งก็ดีเลยเพราะจะได้หาที่เที่ยวแหล่งที่สอง และขยับสู่ทางกลับบ้านได้ง่ายขึ้น...ดังนั้นจึงต้องหา (ที่พักหลักร้อย) หลังที่ 2 ด่วนๆ วนเวียนหาโดยมีเพื่อนร่วมด้วยช่วยกันอยู่นาน ในที่สุดก็ได้ที่พักที่ มวกเหล็ก จ.สระบุรี...เอาล่ะค่ะ ใกล้น้ำตกเจ็ดสาวน้อย ดังนั้นภาระกิจของโอ๋ในการลุยเดี่ยวครั้งนี้ก็คือ...ชมทุ่งทานตะวัน และแวะเยี่ยมเจ็ดสาวน้อย!
ในที่สุด เราก็ได้ฤกษ์ออกเดินทางกันซะที
ยัง!! ยังก่อน!! ยังไม่ได้เตรียมตัว เก็บข้าวของเลย
มาดูกันหน่อยว่า นอกจากเตรียมตัวและเตรียมใจแล้ว เราต้องเตรียมอะไรไปบ้าง...โชคดีที่ขับรถไปเอง เพราะงั้น...มีอะไรขนไปให้หมด!! ปกติถ้าไปกับเพื่อน...เอาแค่แปรงสีฟันส่วนตัวก็ยังได้ แหะๆ...ของอย่างอื่นพอจะขอหยิบยืมเพื่อนได้ว่างั้นเถอะ...แต่เมื่อไปคนเดียว...คุณค่ะ! คุณต้องเอาไปเองทั้งหมดค่ะ ไม่ว่าจะเป็น สบู่ แชมพู ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ครีมประทินผิว มือถือที่มี GPS อันนี้ขาดไม่ได้เลยเพราะต้องใช้ตลอดเวลาค่ะ แบตฯต้องพร้อม power bank ต้องพร้อม อีกอย่างที่ขาดไม่ได้คือ หนังสือ อย่างน้อยก็มีหนังสือเป็นเพื่อนใช่ป่าวล่ะ งานนี้ไม่มีเหงา!!! ...กายพร้อม ใจพร้อม ข้าวของพร้อม!! งั้นก็ออกลุยกันเลยค่ะพวกเรา!!
(ชื่อโอ๋ค่ะ...เอาเป็นว่าเรารู้จักกันเแล้วเน๊อะ)
โอ๋ตื่นขึ้นมาในเช้าวันพฤหัสบดีแบบสบายๆ เพราะปกติเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว ถ้าเป็นวันหยุดก็จะตื่นช่วงเวลาประมาณ 6โมง ถึง 6โมงครึ่ง ตื่นมากินกาแฟและทำกิจวัตรประจำวัน แล้วจัดกระเป๋าค่ะ...ใช่แล้วค่ะ โอ๋จัดกระเป๋าเดินทางในวันเช้าวันที่จะไปนั่นเอง (ซึ่งจริงๆก็ไม่ควรทำแบบนี้เท่าไหร่นะคะ ควรเตรียมตัวล่วงหน้าหน่อยก็ดี) จากนั้นก็นี่เลยค่ะ เปิด GPS โอ๋ใช้ Google Maps App บน iPhone เป็นตัวช่วยค่ะ
อ่า...ลืมบอกว่า ประสบการณ์ขับรถ 1ปี กับอีก 3เดือนค่ะ >_<’ และจะขับรถเฉพาะวันหยุดเท่านั้น เวลาไปทำงานโอ๋โดยสารสาธารณะตลอดๆ ค่ะ แง่ม!
การมี GPS ทำให้ชีวิตง่ายขึ้นนะโอ๋ว่า แต่คุณต้องเป็นคนใจเย็น และมีเวลาซักหน่อย เพราะ!! ด้วยประสบการณ์อันน้อยนิด และไม่รู้จักถนนหนทางเอาซะเลย...คือพูดอย่างไม่อายเลยว่า เวลาคนพูดว่า ก็ใช้ทางหลวงหมายเลข9 สิ! หรือวิ่งทางเส้นนครอินทร์สิ! ไป กม.เท่านั้นเท่านี้...เฮ้ย! โอ๋ไม่เข้าใจค่ะคุณ อีกอย่างที่ต้องเตรียมคือ เตรียมตัวหลงแน่นอน ซึ่งก็เป็นเช่นนั้น
คุณเคยไม๊เวลาที่ใช้ GPS แล้วรู้สึกว่า… นี่เธอพูดอะไรของเธอค่ะ แผนที่กับคำพูดไม่สัมพันธ์กันบ้างล่ะ บอกให้เราเลี้ยวแต่ไม่เห็นมีทางให้เลี้ยวเลย...งงนะ! โชคดีที่ GPS เธอเป็นคนไม่ขี้น้อยใจ ดังนั้นเวลาที่เราไม่สามารถทำตามที่เธอบอกได้ เธอก็จะหาทางใหม่ให้เราเอง
...และแม้กระนั้น...เราก็ยังดื้อ...เคยได้ยินคำว่าดื้อแพ่งใช่ไหมคะ...คนขับรถอย่างเราๆ ดื้อ GPS ค่ะ ไม่รู้ใครเป็นเหมือนโอ๋หรือเปล่า เวลาที่โดน GPS สั่งบ่อยๆ เราจะพูดคุยกับ GPS แบบนี้
...เฮ้ย! ทำไมเธอสั่งเราอยู่นั่นแหละ รู้แล้วล่ะน่า…
...เลี้ยวได้ที่ไหนกันหล่อน! บอกฉันเลี้ยวเนี่ย ดูบ้างไหม เขาปิดช่องไม่ให้เลี้ยว หาทางใหม่ด่วนๆ ...อ่าว...เลย...ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้!!!
GPS เธอก็เลยเหมือนเป็นเพื่อนโอ๋ในถนนที่เราไม่รู้จักนั่นเอง...ของคุณนะ GPS ^_^
แล้วในที่สุดก็เจอคำว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่…” ใช่ค่ะ ทุกครั้งที่โอ๋เจอคำว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่…” โอ๋จะกรี๊ดๆๆ ดีใจอยู่ในรถตลอดเวลาว่า...เฮ้ย! ฉันทำได้นะ ฉันมาถึงตรงนี้แล้ว...ถึงสระบุรีแล้ว...ถึงโคราชแล้ว...ถึงปากช่องแล้ว...และในที่สุดก็ถึงที่พักของเราแล้ว…กรี๊ดดดดดดด
จากที่ GPS ประเมินว่าน่าจะใช้เวลา 2 ชั่วโมงหน่อยๆ โอ๋ใช้เวลาจริงๆ ประมาณ 3 ชั่วโมง (ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียวสำหรับความรู้สึกของตัวเอง ฮะๆๆๆ)
เรามาดูบ้านพักหลังแรกกันเลยดีกว่า...ที่นี้คือ…
ปันนาบุรี รีสอร์ท...กรี๊ด(ในใจ) ชอบมากค่ะ ดูร่มรื่นอย่างที่ชอบเลย เงียบสงบมากๆ แต่!!ยุงเยอะ! ควรอย่างยิ่งต้องมียาทากันยุงไปด้วยค่ะ...โอ๋ไม่มี...โชคยังดีที่หน้าด้าน...ก็เลยไปขอพี่ที่ดูแลว่ามียาทากันยุงบ้างหรือเปล่า เพราะมาถึงแค่ 10นาที ก็รู้สึกคันไปทั้งตัวแล้ว และเริ่มมีตุ่มยุงกัดแสดงตัวออกมาประปราย...บ่นพอหอมปากหอมคอ...เราไปดูภาพรีสอร์ทแห่งนี้กันหน่อยดีกว่าค่ะ
...นี่คือศาลาริมน้ำ เอาไว้ให้มานั่งพัก นั่งกินข้าว นั่งอ่านหนังสือ...หรือจะนอนเล่น!! แล้วแต่ค่ะ
...ที่พักเขามีอะไรแบบนี้ด้วย...โอ๋ไม่ได้ใช้อะไรนะคะ แค่เดินมาหาข้าวกินแล้วเจอ...ดูเท่ห์ดีจัง
ยังไม่ทันได้ข้ามวัน โอ๋ก็รู้สึกว่าจะพร่ามยาวไปแล้ว เอาไว้เดี๋ยวมาต่อใหม่...นะคะ ^_^
